सरिता न्यौपाने
नेपालमा पाँच वर्ष मुनिका बच्चाहरूको पोषण स्थिति अत्यन्त कमजोर छ । बच्चाहरूमा कुपोषण बच्चाको विकास र विकासको लागि गम्भीर समस्याको रूपमा खडा हुन्छ र यसले बच्चाको विकृति र मृत्युदर निम्त्याउँछ । १. बच्चाहरूका लागि एन्थ्रोपोमेट्रिक मापन पारिस्थितिक क्षेत्रसँग भिन्न हुन्छन्, पुड्कोपन (कतगलतष्लन) र कम तौल (गलमभच(धभष्नजत) हिमाल र पहाडमा भने सुकेनास (धबकतष्लन) तराईमा बडी प्रचलित छ । कुपोषण एक व्यक्तिको उर्जा वा पोषक तत्वहरूमा कमीहरू, अधिकताहरू, वा असंतुलनलाई जनाउँछ । शब्द कुपोषण शर्तहरु को २ व्यापक समूहहरु लाई समेट्छ ।
१. न्यून्पोषण“ – जसमा क. स्टन्टिङ्ग पुड्कोपन (उमेरका लागि कम उचाई),
ख.वासटिंगङ्ग सुकेनास (उचाइको लागि कम वजन) र
ग.कम तौल (उमेरका लागि कम तौल)
२.सूक्ष्म पोषकतत्वको कमी (महत्वपूर्ण भिटामिन र खनिजहरूको अभाव)
अन्य अधिक वजन, मोटाई, र आहार सम्बन्धित गैर–संक्रमित रोगहरू हुन् (जस्तै हृदय रोग, स्ट्रोक, मधुमेह, र क्यान्सर)
नेपाल पोषण डाटा (म्ज्क् २०१६) अनुसार (०–५९ महिना) ५ बर्ष भन्दा मुनिका बच्चाहरु बीच पुड्कोपनको व्यापकता ३६% (२०१६) , (०–५९ महिना) वर्ष भन्दा मुनिका बच्चाहरु बीच कम तौलको व्यापकता २७% (२०१६), (०–५९ महिना) ५ वर्ष भन्दा मुनिका बच्चाहरु बीच सुकेनासको व्यापकता १०% (२०१६), ५ वर्ष भन्दा मुनिका बच्चाहरु बीच रक्तअल्पताको व्यापकता ५३ % (२०१६) र ५ वर्ष भन्दा मुनिका बच्चाहरु बीच मोटोपनाको व्यापकता १ % (२०१६) , पुड्कोपनको लक्ष्य प्राप्त गर्न नेपालले केही प्रगति गरेको छ, तर ५ वर्ष उमेर मुनिका ३६.१% बच्चाहरू अझै प्रभावित छन्, जुन एसिया क्षेत्रको औसत (२१.८ %) भन्दा बढी छ । नेपालले सुकेनासको लक्ष्य प्राप्त गर्न केही प्रगति गरेको छ तर ५ वर्ष उमेर मुनिका बच्चा ९.६ % बच्चाहरू अझै प्रभावित छन्, जुन एसिया क्षेत्र (९.१%) को औसतभन्दा उच्च छ । ५ बर्ष भन्दा कम उमेरका बच्चाहरुको वृद्धि १.२% छ र यो संख्या बढ्नबाट रोक्न नेपाल ’कोर्स’ मा छ ।
नेपालले राष्ट्रिय स्तरमा स्टन्टि (दीर्घकालीन कुपोषण) को व्यापकता घटाउन प्रभावकारी कदम चालेको छ जुन २००१ मा ५७ प्रतिशतबाट घटेर २०१६मा ३६ प्रतिशतमा पुगेको छ । ५ बर्ष भन्दा मुनिका बच्चाहरुका लागि स्टन्टिको व्यापकता क्षेत्र अनुसार फरक–फरक हुन्छ । प्रदेश न ६ मा ५५% छ भने प्रदेश न ४मा २९ % रहेको छ । यसबाहेक, दीर्घकालीन न्यून्पोषण दर मातृ शिक्षा र सम्पन्नता स्तरमा फरक पर्दछ (२३ प्रतिशत बच्चाहरूका आमाको माध्यमिक शिक्षा अचेत छ, जबकि यो दर ४६ प्रतिशतमा पुगेको छ जसको आमाहरूको कुनै औपचारिक शिक्षा थिएन । त्यस्तै सबैभन्दा कम सम्पत्ती क्विन्टिलमा १७ प्रतिशत बच्चाहरूको तुलनामा सबैभन्दा बढी सम्पत्ती क्विन्टिलमा ४९ प्रतिशत बच्चाहरू अचेत छन् ।
कृषि क्षेत्रले करिब ६६ प्रतिशत जनसंख्या रोजगार गर्दछ, तर यसले देशका लागि पर्याप्त आपूर्ति उत्पादन गर्न संघर्ष गरिरहेको छ । नेपालमा कृषि उत्पादनको न्यून् वृद्धिको परिणामले उदासिन ग्रामीण अर्थतन्त्र, व्यापक भोक र कुपोषण बढेको छ । कृषि र पोषण धेरै माथी जोडिएको छ । व्यक्तिहरूले लामो स्पष्ट सम्बन्धलाई लामो समयदेखि पहिचान गरिसकेका छन । खाना सुरक्षा राम्रो पोषणको तीन खम्बामध्ये एक हो, साथै राम्रो हेरचाह र राम्रो स्वास्थ्यको साथ, १९४५ मा दोहोरिने अनिकाल र कुपोषणको बारेमा चिन्ताले संयुक्त राष्ट्रको खाद्य र कृषि संगठन (एफएओ) को स्थापना ग¥यो । एफएओलाई पोषण र जीवनस्तरको स्तर बढाउने अधिकार दिइएको थियो र कृषि उत्पादकत्व सुधार्नु यो महत्वपूर्ण माध्यम हो ।
आज, कृषि अझै पनि राष्ट्रिय विकासको जग हो । कृषि पोषणमा प्रभाव पार्ने मार्गहरू राम्रोसँग कागजात छन् । बदलावमा सुधारिएको पोषणले ग्रामीण क्षेत्रको साना–खेतीमा संलग्न कडा कार्यहरू गर्ने क्षमतालाई वृद्धि गरेर कृषि क्षेत्रलाई समर्थन गर्दछ । सुधारिएको पोषण स्थिति र सुधारिएको कार्य क्षमता र उत्पादकता बीचको लिंकहरू स्पष्ट छन् । अझै कृषि उत्पादकत्व र आम्दानी बढाउन कृषि क्षेत्रले पोषणमा अझ बढी ध्यान दिन आवश्यक छ । कृषि क्षेत्रले पोषणमा बढेको ध्यान उपभोक्तामा बढी केन्द्रित हुने सुनिश्चित गर्दछ, जुन सार्वजनिक वस्तुको दृष्टिकोण र निजी सामानहरूको दृष्टिकोणबाट कृषिको लागि राम्रो छ । मुख्य खाद्य पदार्थ समावेश हस्तक्षेप । मुख्य खाद्य पदार्थहरू सम्बन्धित केवल कृषि हस्तक्षेपहरू जुन पौष्टिक दृष्टिकोणबाट मूल्याङ्कन गरिएको छ । कृषि व्यवसायिकरण, मुख्य निर्वाह भोजन उत्पादनबाट वाणिज्यिक खाद्य उत्पादनमा रूपान्तरण, यस प्रकारको हस्तक्षेप दुवैको आफ्नै उपभोग र आय मार्गमार्फत कृषि विकास र मूल्य मार्गहरूको माध्यमबाट अप्रत्यक्ष प्रभावको साथ पोषण परिणामहरू सुधार गर्ने लक्ष्य राख्दछ ।
कृषि र पोषण कार्यक्रमहरू एकीकृत गर्ने नवीन रणनीतिहरू कुपोषण समस्यासँग लड्नको लागि उत्तम मौका खडा गर्दछन् । विश्वको कुपोषित जनसंख्याको झण्डै आधा दक्षिण एशियामा बसोवास गर्छ र कृषि यस क्षेत्रका मानिसहरूका लागि जीविकाको मुख्य स्रोत हो । धेरै समीक्षा अभ्यासहरूले पौष्टिक स्थिति बढाउन कृषि उपयोग गर्न सकिने तरिकाहरू बुझ्नको लागि उपलब्ध प्रमाणहरूको विश्लेषण गरेका छन् । त्यहाँ धेरै मार्गहरू छन् । जसमार्फत कृषिले पौष्टिक नतिजालाई प्रभावित गर्न सक्दछ (युनिसेफ, १९९० , हक्स र रुएल, २००६) । पछिल्ला वर्षहरुमा र विशेष गरी बढ्दो खाद्यान्नको मूल्यको सन्दर्भमा धेरै विश्वव्यापी पहलहरूले सार्वजनिक चेतना बढाएको छ र स्केलिङ्ग अप पोषण आन्दोलन र युकेको नेतृत्वमा ग्लोवल हङ्गर घटना सहित पोषणको लागि गति सिर्जना गरेको छ । उनीहरूले पोषणका लागि परम्परागत वितरण च्यानलहरूको विस्तार गर्न र कृषि लगायत अन्य क्षेत्रहरूद्वारा पोषण–संवेदनशील हस्तक्षेपहरू कसरी कार्यान्वयन गर्न सकिन्छ भनेर अन्वेषण गर्न पनि जोड दिएका छन् ।
कृषि उत्पादकत्व वृद्धिको लामो समयदेखि कुपोषण न्यूनीकरणको लागि एक आशाजनक मार्गका रूपमा हेरिएको छ, नेपालमा मुख्यतया किसान परिवारहरूमा यसको उच्च घटनाको कारण । कुपोषणमा विशेष फोकस सहित पोषण सरोकारहरू सम्वोधन गर्न कृषि विकास रणनीति अनुसरण गर्न प्रोत्साहित गर्नुपर्दछ । कृषिले स्वास्थ्य र पोषणलाई मूर्त तरिकाले असर गर्छ । यो उर्जा र पौष्टिक स्रोतको स्रोत हो र कृषि उत्पादकत्वको वृद्धिले घरपरिवारको आम्दानी निम्त्याउँछ, शिशुहरू, साना बच्चाहरू र गर्भवती र स्तनपान गराउने आमाहरूका लागि पौष्टिक, विविध आहार प्रदान गर्ने सम्भाव्यता बढाउँदछ । र पोषण स्थितिले कृषिलाई पनि असर गर्छ । कुपोषित कृषि मजदुरहरू कम काम गर्न सक्षम छन्, जसले उत्पादकत्व र घरेलु आम्दानी घटाउँछ ।
लेखक
–सरिता न्यौपाने (खाद्य र पोशक सहायक, राष्ट्रिय खाद्य बैंक, जन स्वास्थ्य विद्यार्थी, लिटल बुद्ध कलेज अफ हेल्थ साइंज)
–उज्वल खरेल (जन स्वास्थ्य विद्यार्थी, लिटल बुद्ध कलेज अफ हेल्थ साइन्स्)
